Connect with us

Σκεψεις

Όταν οι καταστάσεις φτάνουν στα άκρα ό,τι κι αν πεις δεν έχει νόημα

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο μέχρι το οποίο μπορείς να αντέξεις. Κι όμως, κατά έναν τρόπο, ανέχονται πάντα περισσότερα απ’ όσα μπορούν πραγματικά να αντέξουν. Ίσως εκεί να δημιουργείται η φθορά.

Published

on

Advertisement

Έχουν όρια λένε οι άνθρωποι.
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο μέχρι το οποίο μπορείς να αντέξεις. Κι όμως, κατά έναν τρόπο, ανέχονται πάντα περισσότερα απ’ όσα μπορούν πραγματικά να αντέξουν. Ίσως εκεί να δημιουργείται η φθορά.

Advertisement

Τα μεγαλύτερα δείγματα ανοχής κι αντοχής βρίσκονται στις σχέσεις. Όλες, ανεξαιρέτως της φύσης τους. Πιθανότατα επειδή μαζί τους έρχεται πακετάκι κι η υπομονή. Τη μαθαίνεις κι ύστερα την προσαρμόζεις στα μέτρα σου.

Μαζί με αυτήν όμως, έρχονται ο συμβιβασμός κι οι υποχωρήσεις. Λίγο συναίσθημα να κουβαλάς πάνω σου και το έχασες το παιχνίδι. Πόσες φορές κατάπιαμε τσακωμούς, αδικίες, προσβολές κι απογοητεύσεις, που όλα μαζί κάθονταν σαν κόμπος στο λαιμό, μόνο και μόνο επειδή ήμασταν υπερβολικά συναισθηματικά δεμένοι ώστε να πούμε αντίο;

Μένεις κι επιμένεις. Παλεύεις είτε για ‘σένα, είτε για το συναίσθημά σου είτε για τον άνθρωπο. Δε σε πειράζει η αδικία γιατί πιστεύεις ότι μπορείς να την πολεμήσεις. Με τα πολλά, σκέφτεσαι, θα βαρεθεί και θα φύγει από μόνη της. Θα βαρεθεί να σε αντιμετωπίζει.

Προσπαθείς και πέφτεις και χαμηλά αν χρειαστεί. Δεν παίζουν με τους ανθρώπους, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύεις εσύ. Και κάπως έτσι, ακροβατείς ανάμεσα σε σωστό και λάθος, λογική και τρέλα. Πάντα να κοιτάς τα άκρα.

Βρίσκεις ό,τι είναι μισό, να το ταιριάξεις. Ό,τι έσπασε, να το ενώσεις. Μπορεί να μην τα καταφέρνεις με την πρώτη, όμως λες πως θέλει χρόνο για να γίνει η αλλαγή. Όπως και να ‘χει, εσύ δε θα κουραστείς ποτέ σου.

Έτσι, ακούς κι υπομένεις. Συμφωνείς, ενώ στην πραγματικότητα σε τρώει η αντίρρηση. Κάνεις υποχωρήσεις κι άλλες φορές απλά αποχωρείς. Κι ας έχεις την απάντηση κι ας σε πνίγει το δίκιο σου, εσύ παραμένεις σιωπηλός, όχι από φόβο αλλά από γνώση.

Γιατί μέσα σου το ξέρεις. Είναι αυτή η υπομονή κι ο συμβιβασμός σου που κρατάνε το σχοινί. Το γεγονός ότι δεν ύψωσες ποτέ φωνή απέναντι σε εκείνο που σε πνίγει. Έτσι κι αλλιώς, και τις φορές που μίλησες, ποτέ τίποτα δεν άλλαξε.

Παλεύεις για κάτι ήδη νεκρό και τοξικό. Για κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει, απλά επειδή δεν έχει αρχικά καμιά διάθεση να ακούσει και λίγο νοιάζεται για την καλή σου θέληση. Βέβαια αυτό, είναι περισσότερο άγνοια παρά κακία.

Το έχεις δει το έργο και την ξέρεις την κατάληξη. Λόγια, πάλι λόγια και στο τέλος τίποτα. Θα συμφωνείτε, θα παραδέχεται ότι κάνει λάθος, θα γεμίζει το μέσα σου ελπίδες, μέχρι να παγώσει η συνείδηση και φτου ξανά κι απ’ την αρχή. Σαν να μην είπατε τίποτα ποτέ σας.

Κουράζεσαι για λίγο και βιάζεσαι να πεις πως ποτέ ξανά δεν πρόκειται να εξηγηθείς ή να εξηγήσεις. Άλλωστε τι να πεις; Στον άνθρωπο που δε βλέπει σφάλμα στις πράξεις του τι να εξηγήσεις; Χάνουν το νόημα οι λέξεις, το ίδιο κι εσύ.

Όμως δε γίνεται να χαλάσει. Ίσως είσαι εσύ το λάθος, πιθανό να αναρωτιέσαι. Μα όση ευθύνη και να μαζέψεις πάνω σου, γνωρίζεις πολύ καλά πως μόνος του δεν έφταιξε κανένας.

Και κουράζεσαι, ρε γαμώτο. Κουράζεται η ψυχή σου στα χιλιόμετρα. Ένα βήμα μπρός και δέκα πίσω. Κουράζεται κι αρχίζει να εγκαταλείπει. Φταις κι εσύ όμως και μαζί και η φιλοδοξία σου πως τάχα μου μπορούσες να κρατήσεις τον έλεγχο, λες κι είσαι το κέντρο του κόσμου.

Δε θα σου κουνήσω επιδεικτικά το δάχτυλο, προστάζοντάς σου σωστές και πρέπουσες συμπεριφορές. Κι αν οι άλλοι σου μιλάνε για ψευτοανωτερότητες κι εγωισμούς, εγώ σου μιλάω για αξιοπρέπεια και σε αυτή, τίποτα από τα δύο δε χωράει.

Τα ξέρεις. Στα έχουν ξαναπεί. Ό,τι δε χωράει στη ζωή σου, διαγράφεται. Η θεωρία, βλέπεις, είχε πάντα έναν τρόπο να κάνει τα πράγματα να φαίνονται καλύτερα. Πιο εύκολα. Κανείς δεν έριξε μαύρη πέτρα πίσω του χωρίς να κοιτάξει τη ζημιά του. Κανείς δεν εγκατέλειψε, χωρίς να έχει έστω και λίγο προσπαθήσει.

Advertisement

Κράτα τα λόγια σου για κάποιον άλλον. Για κάποιον που μπορεί να τα ακούσει κι ίσως, αν σταθείς πιο τυχερός εκείνη τη φορά, να είναι ικανός να τα καταλάβει. Δεν κρατάνε έτσι οι σχέσεις. Να τις κρατάει μονάχα ένας με το ένα χέρι και με το άλλο να παλεύει.

Οι σχέσεις θέλουν δύο. Ένα εσύ κι ένα εγώ. Ένας να βλέπει το πρόβλημα και δυο να τρέχουν να το φτιάξουν.

Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Θεοφανίδου: Πωλίνα Πανέρη

Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου

Advertisement

Σκεψεις

Ο «λίγος» άνθρωπος ποτέ δε θα εκτιμήσει το «πολύ» που του έδωσες

Published

on

Advertisement

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν τις λιακάδες, που απέκτησες με τόσο κόπο, σε παρασύρουν στη βροχή τους και σε αφήνουν εκεί, κλέβοντας τον δικό σου φως από τον κόσμο σου. Ζηλεύουν τη δύναμη να παλεύεις με κάθε αντιξοότητα που προκύπτει. Καραδοκούν να σβήσουν το γέλιο από τα χείλη σου, λες και τους το έκλεψες. Φθονούν που κάθε εμπόδιο το κάνεις σκαλοπάτι για να ανέβεις. Χρησιμοποιούν τα δικά σου πόδια, μέχρι να μπορέσουν να σταθούν στα δικά τους. Αδυνατούν να αναπνεύσουν μόνοι τους, και προσπαθούν μέσα από σένα να πάρουν ζωή, κλέβοντας τις δικές σου ανάσες.

Κι εσύ… Παρόλο που στο διάβα σου συνάντησες τέτοιους ανθρώπους, δεν τους κάκιωσες. Τους άπλωσες το χέρι να κρατηθούν. Τους έδωσες τον ώμο σου να ακουμπήσουν τις λύπες και τα βάρη τους. Τους έδωσες πολλές φορές το φιλί της ζωής, δίνοντας πνοή από την πνοή σου, να τους επαναφέρεις στη ζωή. Τους άνοιξες την καρδιά σου, να μπουν μέσα να νιώσουν την αγάπη. Τους άφησες να δουν το μεγαλείο ψυχής, που κρύβεις μέσα σου.

Εκείνοι… Πίστεψαν πως σε λύγισαν. Νόμισαν πως θα γίνουν δυνατότεροι, μόλις σε γονατίσουν. Θέλησαν να σκοτώσουν την ψυχή σου, μα δεν τα κατάφεραν. Εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη, τη δοτικότητα και την καλοσύνη σου. Παρερμήνευσαν την ανέχεια σου με αδυναμία.

Advertisement

Ξέχασαν… Πως λατρεύεις να χορεύεις στην βροχή. Πως σαν γονατίζεις είναι για λίγο. Πως γουστάρεις να γκρεμίζεις ξανά και ξανά ό,τι δεν σου αρέσει, μέχρι να τα κάνεις όλα όπως θες. Το πείσμα σου να ξεκινάς πάλι από το μηδέν, όσες φορές κι αν χρειαστεί.

Κρίμα… Γιατί άγγιξαν την αγάπη, μα δεν την κράτησαν. Γιατί θα παραμείνουν στο σκοτάδι της ψυχής τους. Γιατί με ξένα φτερά δεν πέταξε ποτέ κανείς. Γιατί με δανεικές ανάσες κάνεις δεν έζησε πολύ. Γιατί στο τέλος θα μείνουν συμβιβασμένοι στο λίγο τους, γιατί το πολύ που τους δόθηκε το πέταξαν. Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε τέτοιους ανθρώπους. Απλά τους λυπάσαι!

[loveletters.gr]

Advertisement
Continue Reading

Σκεψεις

Η Επιστήμη Μίλησε! Τα Μωρά Ανταποδίδουν Το Χαμόγελο Της Μαμάς Τους…Συνειδητά!

Published

on

Advertisement

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις το πρώτο χαμόγελο του μωρού σου. Καταλαβαίνετε ποιο εννοούμε: εκείνο το ντροπαλό μειδίαμα που σου λιώνει την καρδιά και μετά από λίγο χάνεται, μόνο και μόνο για να επιστρέψει ξανά στα ξαφνικά. Είναι λες και το μωρό μας το κάνει συνειδητά για να μας φτιάξει τη διάθεση.
Τα μωρά ανταποδίδουν το χαμόγελο της μαμάς τους…συνειδητά!

Advertisement


Και αυτό ακριβώς υποστηρίζει μια νέα έρευνα που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια. Σύμφωνα με τα ευρήματα τα μωρά χαμογελούν επίτηδες στην μαμά τους, γιατί περιμένουν ότι θα τους το ανταποδώσουν και εκείνες. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας για να δεθούν ακόμα περισσότερο.

Συγκεκριμένα, στην έρευνα έλαβαν μέρος 13 μωρά μεταξύ 4-17 εβδομάδων μαζί με τις μητέρες τους. Οι επιστήμονες θέλησαν να ανακαλύψουν ποιο είναι το αποτέλεσμα όταν η μητέρα και το μωρό χαμογελάνε μεταξύ τους, αλλά και όταν δεν το κάνουν. Στη συνέχεια, εξέτασαν τι συμβαίνει μόνο όταν χαμογελάει η μητέρα ή μόνο το μωρό. Για να βρουν τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς εφάρμοσαν τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην ρομποτική, την ψυχολογία, αλλά και τον προγραμματισμό.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα μωρά ανταπέδιδαν το χαμόγελο της μαμάς τους, μόνο όταν εκείνες τους χάριζαν ένα χαμόγελο. Αντίθετα αν εκείνες ήταν γενικά χαμογελαστές, χωρίς να εστιάζουν σε εκείνα, τα μικρά δεν ανταπέδιδαν το χαμόγελο. Ήθελαν δηλαδή την απόλυτη προσοχή τους

Με αυτόν τον τρόπο οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά ότι τα παιδιά μαθαίνουν μέσω του μιμητισμού. Από πολύ μικρή ηλικία έχουν κοφτερή αντίληψη και, όταν βλέπουν την μητέρα τους να είναι ευτυχισμένη όταν τα κοιτάζει, προσπαθούν να την μιμηθούν.

Οι υπεύθυνοι της μελέτης συμφωνούν ότι, αν και το αναλυθέν δείγμα μητέρων και μωρών ήταν πολύ μικρό, τα αποτελέσματα ήταν πάρα πολύ σημαντικά-διότι μπαίνουμε στα αχαρτογράφητα εδάφη για το πώς επικοινωνούν τα μωρά με τους γονείς τους.
από Ιόλη Πολύζου | 16 Οκτ 2019

Advertisement
Continue Reading

Σκεψεις

Η πραγματική δύναμη της γυναίκας κρύβεται στην αγάπη της

Published

on

Advertisement

Από κορίτσι σε γυναίκα και από κόρη σε ερωμένη, σύζυγο, μάνα και γιαγιά. Ένας ολόκληρος κύκλος που έχει να μας διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες, να μοιραστεί δεκάδες ρόλους και να μας εκμυστηρευθεί ευαίσθητα μυστικά.

Advertisement

Η γυναίκα που ονειρεύεται, παλεύει, προσπαθεί. Η γυναίκα που φροντίζει, εργάζεται, διεκδικεί και πετυχαίνει. Η γυναίκα που γελάει, αγκαλιάζει και θρηνεί. Η γυναίκα που γεννά. Η γυναίκα που ενίοτε την αδικούν, κακοποιείται ή την εκμεταλλεύονται. Η γυναίκα που, ό,τι κι αν γίνεται, ό,τι κι αν της συμβαίνει, δεν ξεχνά να συγχωρεί και να αγαπά. Κι αυτή είναι η δύναμή της.

Η πραγματική δύναμη της γυναίκας κρύβεται στην αγάπη της

Η γυναίκα απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια πως αγαπά πρώτα και κύρια τον εαυτό της. Απαίτησε ισότητα και σεβασμό, δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ίσα δικαιώματα. Πάλεψε για να μπορεί να λέει ελεύθερα τη γνώμη της, να εργάζεται, να σπουδάζει, να μεγαλώνει όπως νομίζει τα παιδιά της, να γίνεται καλύτερη.

Δεν ξέρω εάν τα πετύχει όλα αυτά στο μέγιστο. Καλά καλά δεν ξέρω εάν κάποιες φορές, στην προσπάθειά της να κατακτήσει το δίκιο της, έχασε το μέτρο και παρεξηγήθηκε. Δεν σας κρύβω πως, πολλές φορές θύμωσα με την ακραία συμπεριφορά μας. Ένιωσα λίγη μπροστά σε άγουρες φωνές που ήθελαν όλο και πιο πολλά. Στο βάθος, όμως, κατανοώ ότι η καταπίεση τόσων αιώνων μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολές.

Μέσα στον τελευταίο χρόνο συνέβησαν πολλά που είχαν στο επίκεντρο την γυναικεία φύση μας. Βγήκαν στην επιφάνεια συμπεριφορές σεξιστικές και κακοποιητικές εναντίον της ενώ ακούστηκαν ιστορίες για γυναίκες θύματα της οικονομικής κρίσης. Η αντίδρασή της υπήρξε έντονη και η φωνή της αντήχησε σε όλη την υφήλιο ενωμένη και ισχυρή. Πάλεψε ξανά για έναν κόσμο ισότητας και ευημερίας, στον οποίο θα μπορούν να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια τα παιδιά της.

Και, παρά τα ελαττώματά της, εκεί βρίσκεται το μεγαλείο της: πως ξέρει να αγαπά και να φροντίζει τα παιδιά της. Πολλές φορές υποχωρεί ή υπομένει. Άλλοτε, πάλι, ορθώνει το ανάστημά της και αγωνίζεται. Όποια κι αν είναι η συμπεριφορά της, όμως, ξεκινά κι ολοκληρώνεται στο ότι η φύση της έδωσε το προνόμιο να γεννά. Να αφήνει το αποτύπωμά της εις τους αιώνες των αιώνων. Να επιθυμεί και να αποζητά το καλύτερο δυνατό για τις γενιές που ακολουθούν.

«Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων» μας είπε κάποτε ο Γκάντι. Ένα απόσταγμα σοφίας που, όσοι έχουν αγαπήσει πραγματικά, μπορούν να αντιληφθούν το νόημα και την αλήθεια του. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που όμοιό του δεν υπάρχει. Εμπεριέχει αποδοχή και κατανόηση, όρια και ελευθερία, δάκρυα χαράς μα και απελπισίας. Η αγάπη αντέχει στα «όχι» που θα ακούσει, ανοίγει διάπλατα τα χέρια της για να παρηγορήσει, χαμογελά για να στηρίξει, κι αν χρειαστεί, μένει μονάχη στη σιωπή.

Η αγάπη είναι γένους θηλυκού και όχι τυχαία, αφού ξεκινάει από εμάς την ώρα που θα φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί. Εκείνο μας εμπνέει και μας διδάσκει το ομορφότερο πράγμα του κόσμου: την αγνή αγάπη που είναι και η πηγαία δύναμή μας.

Advertisement
Continue Reading

Trending

Copyright © 2017 Zox News Theme. Theme by MVP Themes, powered by WordPress.