Connect with us

Σκεψεις

H χαρά να δίνεις είναι μεγαλύτερη απ’ το να παίρνεις

Published

on

Advertisement

Γράφει η Νεφέλη Αρδίττη

«Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις. Να το θυμάσαι, κοpιτσάκι». Το γράφει ο Ρίτσος στο ποίημα «Πρωινό Άστρο» κι είναι ένας στίχος που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση όταν τον πρωτοδιάβασα, κυρίως γιατί το ίδιο πράγμα μου έλεγε και μου ξανάλεγε η γιαγιά μου, για πολλά χρόνια.

Τότε που την άκουγα δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Περνώντας τα χρόνια όμως και μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι η γιαγιά κι ο ποιητής έχουν απόλυτο δίκιο. Η χαρά του να δίνεις είναι πιο μεγάλη κι απ’ το πιο πολύτιμο απόκτημα που μπορεί να κερδίσεις.

Advertisement

Αν καταφέρεις να κάνεις τρόπο ζωής αυτή τη συμπεριφορά, θα με θυμηθείς. Λέγεται αλλιώς κι αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια. Να δίνεις, δηλαδή, χωρίς να αποσκοπείς σε κανένα κέρδος. Κάτι συμβαίνει όμως κι αυτό που κερδίζεις, τελικά, είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Κερδίζεις συναισθήματα, αγάπη, φίλους, εμπειρίες. Κερδίζεις τόσα πολλά και τόσο ανεκτίμητα πράγματα που γίνεσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου.

Και τι είναι αυτό που μπορείς να δίνεις; Δε χρειάζεται να πας μακριά για να το βρεις. Μπορείς να δίνεις αυτά που σου περισσεύουν. Αυτά που εσένα δε θα σου λείψουν, θα κάνουν χαρούμενο όμως αυτόν που θα τα πάρει. Αν δεν είσαι από αυτούς που αποτιμούν τον κόσμο σε κέρματα, αντικειμενικές αξίες και χρηματιστήρια, βρίσκεις τίποτε πιο όμορφο απ’ το να χαρίζεις τη χαρά;

Να δίνεις, αυτό να κάνεις στη ζωή σου, να δίνεις. Να δίνεις ευκαιρίες στους άλλους ανθρώπους, να δίνεις το χρόνο σου και να δίνεις αγάπη. Εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία. Η αγάπη έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό χαρακτηριστικό. Όσο περισσότερο τη χαρίζεις και τη σκορπάς, τόσο περισσότερο μεγαλώνει κι εξαπλώνεται. Και να το κάνεις χωρίς να περιμένεις την ανταμοιβή, εκεί κρύβεται το μυστικό. Να προσφέρεις ένα χαμόγελο στους περαστικούς και τη θέση σου στο λεωφορείο. Να δίνεις αίμα. Να δίνεις συμβουλές, δίσκους και βιβλία στους φίλους σου. Είναι σαν να δίνεις τη νεραϊδόσκονη που χρειάζονται τα μαγικά.

Κι ακόμη, να δίνεις το χρόνο σου και τον εαυτό σου σε όλους όσους σε χρειάζονται και σε όσους πραγματικά μετράνε για σένα. Και μη φοβάσαι ότι έτσι θα χαθείς και θα σπαταλήσεις όλα όσα έχεις μέσα σου. Ίσα-ίσα, θα κερδίσεις τα πάντα, γιατί θα πάρεις πίσω την εμπιστοσύνη και την αγάπη όλων αυτών που σε απόκτησαν.

Πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι να μη δίνεις για να δημιουργείς υποχρεώσεις που περιμένεις ότι θα σου ξεπληρωθούν μια μέρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι για να μπαίνουν στη ζυγαριά ούτε κι αποτιμώνται. Αν καταλαβαίνεις στα αλήθεια τι πάει να πει προσφορά, ξέρεις ότι δίνεις ό, τι θα ήθελες να σου δώσουν. Έτσι απλά. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κρυμμένες σκέψεις. Δίνεις, γιατί έτσι γεμίζει η καρδιά σου. Γεμίζεις εσύ. Και γεμίζεις τόσο, όσο να θες να βουτήξεις τα χέρια μέσα σου και να μοιράσεις τη χαρά που σε κατακλύζει σε όλους όσους βρίσκονται γύρω σου.

Πώς γίνεται αυτό λοιπόν; Πώς γίνεται κι η χαρά του να δίνεις είναι μεγαλύτερη από τη χαρά του να παίρνεις; Πώς γίνεται και είναι τόσο πολύτιμη κι ατίμητη; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν μπορούν να το νιώσουν όλοι οι άνθρωποι αυτό το τόσο δυνατό κι ατόφιο συναίσθημα. Αυτήν την έντονη πληρότητα που σε κάνει να θες να φωνάξεις απ’ την κορυφή ενός λόφου για να φτάσει η φωνή σου και στα πιο απομακρυσμένα αυτιά.

Advertisement

Δεν ξέρω πώς γίνεται κι η χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς σε γεμίζει με τόση χαρά που τη νιώθεις σε κάθε κύτταρό σου ξεχωριστά και σε καθοδηγεί, σε κάνει να λάμπεις και σε κρατά χαμογελαστό για μέρες. Τόση χαρά που θες να την τραγουδήσεις, αλλά δεν έχει γραφτεί ακόμη το τραγούδι που να την περιγράφει. Αυτή τη χαρά παίρνεις πίσω όταν δίνεις τον εαυτό σου. Και τη βρίσκεις μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, σ’ ένα ειλικρινές χαμόγελο και σ’ ένα ζευγάρι μάτια.

«Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις». Να το θυμάσαι κάθε φορά που πας να προσπεράσεις κάποιον που σε χρειάζεται. Να το θυμάσαι όταν φοβάσαι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να δοθεί. Να το θυμάσαι. Κι αν δεν έχει γίνει ακόμα, θα έρθει η στιγμή που θα το νιώσεις. Κι όταν αυτό συμβεί, το συναίσθημα θα είναι τόσο δυνατό που θα σε συνεπάρει και θα σε εθίσει. Δεν ξέρω όμως να σου πω πώς και γιατί γίνεται αυτό. Είναι μαγικό!

πηγη

Advertisement

Σκεψεις

Ο «λίγος» άνθρωπος ποτέ δε θα εκτιμήσει το «πολύ» που του έδωσες

Published

on

Advertisement

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν τις λιακάδες, που απέκτησες με τόσο κόπο, σε παρασύρουν στη βροχή τους και σε αφήνουν εκεί, κλέβοντας τον δικό σου φως από τον κόσμο σου. Ζηλεύουν τη δύναμη να παλεύεις με κάθε αντιξοότητα που προκύπτει. Καραδοκούν να σβήσουν το γέλιο από τα χείλη σου, λες και τους το έκλεψες. Φθονούν που κάθε εμπόδιο το κάνεις σκαλοπάτι για να ανέβεις. Χρησιμοποιούν τα δικά σου πόδια, μέχρι να μπορέσουν να σταθούν στα δικά τους. Αδυνατούν να αναπνεύσουν μόνοι τους, και προσπαθούν μέσα από σένα να πάρουν ζωή, κλέβοντας τις δικές σου ανάσες.

Κι εσύ… Παρόλο που στο διάβα σου συνάντησες τέτοιους ανθρώπους, δεν τους κάκιωσες. Τους άπλωσες το χέρι να κρατηθούν. Τους έδωσες τον ώμο σου να ακουμπήσουν τις λύπες και τα βάρη τους. Τους έδωσες πολλές φορές το φιλί της ζωής, δίνοντας πνοή από την πνοή σου, να τους επαναφέρεις στη ζωή. Τους άνοιξες την καρδιά σου, να μπουν μέσα να νιώσουν την αγάπη. Τους άφησες να δουν το μεγαλείο ψυχής, που κρύβεις μέσα σου.

Εκείνοι… Πίστεψαν πως σε λύγισαν. Νόμισαν πως θα γίνουν δυνατότεροι, μόλις σε γονατίσουν. Θέλησαν να σκοτώσουν την ψυχή σου, μα δεν τα κατάφεραν. Εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη, τη δοτικότητα και την καλοσύνη σου. Παρερμήνευσαν την ανέχεια σου με αδυναμία.

Advertisement

Ξέχασαν… Πως λατρεύεις να χορεύεις στην βροχή. Πως σαν γονατίζεις είναι για λίγο. Πως γουστάρεις να γκρεμίζεις ξανά και ξανά ό,τι δεν σου αρέσει, μέχρι να τα κάνεις όλα όπως θες. Το πείσμα σου να ξεκινάς πάλι από το μηδέν, όσες φορές κι αν χρειαστεί.

Κρίμα… Γιατί άγγιξαν την αγάπη, μα δεν την κράτησαν. Γιατί θα παραμείνουν στο σκοτάδι της ψυχής τους. Γιατί με ξένα φτερά δεν πέταξε ποτέ κανείς. Γιατί με δανεικές ανάσες κάνεις δεν έζησε πολύ. Γιατί στο τέλος θα μείνουν συμβιβασμένοι στο λίγο τους, γιατί το πολύ που τους δόθηκε το πέταξαν. Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε τέτοιους ανθρώπους. Απλά τους λυπάσαι!

[loveletters.gr]

Advertisement
Continue Reading

Σκεψεις

Η Επιστήμη Μίλησε! Τα Μωρά Ανταποδίδουν Το Χαμόγελο Της Μαμάς Τους…Συνειδητά!

Published

on

Advertisement

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις το πρώτο χαμόγελο του μωρού σου. Καταλαβαίνετε ποιο εννοούμε: εκείνο το ντροπαλό μειδίαμα που σου λιώνει την καρδιά και μετά από λίγο χάνεται, μόνο και μόνο για να επιστρέψει ξανά στα ξαφνικά. Είναι λες και το μωρό μας το κάνει συνειδητά για να μας φτιάξει τη διάθεση.
Τα μωρά ανταποδίδουν το χαμόγελο της μαμάς τους…συνειδητά!

Advertisement


Και αυτό ακριβώς υποστηρίζει μια νέα έρευνα που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια. Σύμφωνα με τα ευρήματα τα μωρά χαμογελούν επίτηδες στην μαμά τους, γιατί περιμένουν ότι θα τους το ανταποδώσουν και εκείνες. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας για να δεθούν ακόμα περισσότερο.

Συγκεκριμένα, στην έρευνα έλαβαν μέρος 13 μωρά μεταξύ 4-17 εβδομάδων μαζί με τις μητέρες τους. Οι επιστήμονες θέλησαν να ανακαλύψουν ποιο είναι το αποτέλεσμα όταν η μητέρα και το μωρό χαμογελάνε μεταξύ τους, αλλά και όταν δεν το κάνουν. Στη συνέχεια, εξέτασαν τι συμβαίνει μόνο όταν χαμογελάει η μητέρα ή μόνο το μωρό. Για να βρουν τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς εφάρμοσαν τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην ρομποτική, την ψυχολογία, αλλά και τον προγραμματισμό.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα μωρά ανταπέδιδαν το χαμόγελο της μαμάς τους, μόνο όταν εκείνες τους χάριζαν ένα χαμόγελο. Αντίθετα αν εκείνες ήταν γενικά χαμογελαστές, χωρίς να εστιάζουν σε εκείνα, τα μικρά δεν ανταπέδιδαν το χαμόγελο. Ήθελαν δηλαδή την απόλυτη προσοχή τους

Με αυτόν τον τρόπο οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά ότι τα παιδιά μαθαίνουν μέσω του μιμητισμού. Από πολύ μικρή ηλικία έχουν κοφτερή αντίληψη και, όταν βλέπουν την μητέρα τους να είναι ευτυχισμένη όταν τα κοιτάζει, προσπαθούν να την μιμηθούν.

Οι υπεύθυνοι της μελέτης συμφωνούν ότι, αν και το αναλυθέν δείγμα μητέρων και μωρών ήταν πολύ μικρό, τα αποτελέσματα ήταν πάρα πολύ σημαντικά-διότι μπαίνουμε στα αχαρτογράφητα εδάφη για το πώς επικοινωνούν τα μωρά με τους γονείς τους.
από Ιόλη Πολύζου | 16 Οκτ 2019

Advertisement
Continue Reading

Σκεψεις

Η πραγματική δύναμη της γυναίκας κρύβεται στην αγάπη της

Published

on

Advertisement

Από κορίτσι σε γυναίκα και από κόρη σε ερωμένη, σύζυγο, μάνα και γιαγιά. Ένας ολόκληρος κύκλος που έχει να μας διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες, να μοιραστεί δεκάδες ρόλους και να μας εκμυστηρευθεί ευαίσθητα μυστικά.

Advertisement

Η γυναίκα που ονειρεύεται, παλεύει, προσπαθεί. Η γυναίκα που φροντίζει, εργάζεται, διεκδικεί και πετυχαίνει. Η γυναίκα που γελάει, αγκαλιάζει και θρηνεί. Η γυναίκα που γεννά. Η γυναίκα που ενίοτε την αδικούν, κακοποιείται ή την εκμεταλλεύονται. Η γυναίκα που, ό,τι κι αν γίνεται, ό,τι κι αν της συμβαίνει, δεν ξεχνά να συγχωρεί και να αγαπά. Κι αυτή είναι η δύναμή της.

Η πραγματική δύναμη της γυναίκας κρύβεται στην αγάπη της

Η γυναίκα απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια πως αγαπά πρώτα και κύρια τον εαυτό της. Απαίτησε ισότητα και σεβασμό, δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ίσα δικαιώματα. Πάλεψε για να μπορεί να λέει ελεύθερα τη γνώμη της, να εργάζεται, να σπουδάζει, να μεγαλώνει όπως νομίζει τα παιδιά της, να γίνεται καλύτερη.

Δεν ξέρω εάν τα πετύχει όλα αυτά στο μέγιστο. Καλά καλά δεν ξέρω εάν κάποιες φορές, στην προσπάθειά της να κατακτήσει το δίκιο της, έχασε το μέτρο και παρεξηγήθηκε. Δεν σας κρύβω πως, πολλές φορές θύμωσα με την ακραία συμπεριφορά μας. Ένιωσα λίγη μπροστά σε άγουρες φωνές που ήθελαν όλο και πιο πολλά. Στο βάθος, όμως, κατανοώ ότι η καταπίεση τόσων αιώνων μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολές.

Μέσα στον τελευταίο χρόνο συνέβησαν πολλά που είχαν στο επίκεντρο την γυναικεία φύση μας. Βγήκαν στην επιφάνεια συμπεριφορές σεξιστικές και κακοποιητικές εναντίον της ενώ ακούστηκαν ιστορίες για γυναίκες θύματα της οικονομικής κρίσης. Η αντίδρασή της υπήρξε έντονη και η φωνή της αντήχησε σε όλη την υφήλιο ενωμένη και ισχυρή. Πάλεψε ξανά για έναν κόσμο ισότητας και ευημερίας, στον οποίο θα μπορούν να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια τα παιδιά της.

Και, παρά τα ελαττώματά της, εκεί βρίσκεται το μεγαλείο της: πως ξέρει να αγαπά και να φροντίζει τα παιδιά της. Πολλές φορές υποχωρεί ή υπομένει. Άλλοτε, πάλι, ορθώνει το ανάστημά της και αγωνίζεται. Όποια κι αν είναι η συμπεριφορά της, όμως, ξεκινά κι ολοκληρώνεται στο ότι η φύση της έδωσε το προνόμιο να γεννά. Να αφήνει το αποτύπωμά της εις τους αιώνες των αιώνων. Να επιθυμεί και να αποζητά το καλύτερο δυνατό για τις γενιές που ακολουθούν.

«Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων» μας είπε κάποτε ο Γκάντι. Ένα απόσταγμα σοφίας που, όσοι έχουν αγαπήσει πραγματικά, μπορούν να αντιληφθούν το νόημα και την αλήθεια του. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που όμοιό του δεν υπάρχει. Εμπεριέχει αποδοχή και κατανόηση, όρια και ελευθερία, δάκρυα χαράς μα και απελπισίας. Η αγάπη αντέχει στα «όχι» που θα ακούσει, ανοίγει διάπλατα τα χέρια της για να παρηγορήσει, χαμογελά για να στηρίξει, κι αν χρειαστεί, μένει μονάχη στη σιωπή.

Η αγάπη είναι γένους θηλυκού και όχι τυχαία, αφού ξεκινάει από εμάς την ώρα που θα φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί. Εκείνο μας εμπνέει και μας διδάσκει το ομορφότερο πράγμα του κόσμου: την αγνή αγάπη που είναι και η πηγαία δύναμή μας.

Advertisement
Continue Reading

Trending

Copyright © 2017 Zox News Theme. Theme by MVP Themes, powered by WordPress.