Connect with us

Πρέπει να διαβάσετε

Η μέρα που πέθανε η μάνα μου

Published

on

Advertisement

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, πέρασα τουλάχιστον 2 ώρες μιλώντας στο τηλέφωνο με το γραφείο. Φορούσα κάτι ξεχαρβαλωμένες της πυτζάμες, στη μέσα εσοχή της βεράντας για να μη με βλέπει έτσι ο κόσμος που πήγαινε και ερχόταν στο μπαλκόνι μας, τελώντας ο καθένας εσωτερικά το δικό του προσωπικό μνημόσυνο μέρες τώρα. Ήταν μέρες ή μήνες; Ο χρόνος ξαφνικά έγινε ελαστικός σαν τσίχλα που σου κολλάει στο παπούτσι για ώρες. Ή μήνες;

Advertisement

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου και ενώ με το γυαλί ηλίου και τις ξεχαρβαλωμένες της πυτζάμες διέσχισα το ηλιόλουστο μπαλκόνι και τους ανθρώπους, δεν μπορούσα παρά να αισθάνομαι λύπη για τη λύπη που εκείνοι αισθάνονταν. Κάποιοι από αυτούς, ήταν μακράν θλιβερότεροι της ληθαργικής μου μάνας, που μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας δεν αποφάσιζε αν ήθελε να φύγει ή αν άντεχε να μείνει. Ας είναι.

Το σαββατοκύριακο πριν τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, έκανα τον πρώτο σοβαρό μου τσακωμό με τα θεία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, εκτός από κάποιες συμπάθειες και αρκετές αντιπάθειες, λίγα ήταν τα πάρε δώσε μου με τα άνωθεν. Γενικώς πάντα σκεφτόμουν ότι τα θέματα μου είναι πολύ υποδεέστερα συγκριτικά με μυριάδες βασανισμένες ζωές που κυκλοφορούν γύρω μας. Τσακώθηκα όμως. Και με το Θεό και με γιαγιάδες και παππούδες και πεθαμένες θειάδες και γενικώς με όλο το client service του άλλου κόσμου, που ενώ (θεωρητικά) την έβλεπαν να παραπαίει, δεν τσακίστηκαν να έρθουν να την πάρουν να λυτρωθεί, όσο και αν ικέτευα, όσο και αν χτυπιόμουνα, όσο και αν έκανα τα άχρηστα μαγικά μου, με τις ενέργειες και τις βλακείες.

Εκείνο το σαββατοκύριακο, εγώ η αδελφή μου και η καλύτερη φίλη της μάνας μου, ξαπλωμένες όλες στο ίδιο αυτό παλαιό διπλό της κρεβάτι, τραγουδήσαμε παράφωνα τραγούδια, φιλήσαμε κρύα χέρια ξανά και ξανά, ακούσαμε με λαχτάρα ασθενικούς χτύπους καρδιάς και υπογράψαμε όλες ένα μυστικό συμβόλαιο αφοσίωσης. Είδαμε τη στιγμή που η συνειδητότητα έδωσε τη θέση της στο μεταξύ γης και ουρανού. Τη στιγμή που εκείνη αφέθηκε από συστολές ανθρώπινες, έπαψε να κλαίει και να αντιστέκεται και ξεκίνησε να κολυμπάει μισότυφλη στην άλλη πλευρά. Είδαμε τη στιγμή που πια το στόμα δεν άνοιγε ούτε για να φάει, ούτε για να πιεί, ούτε για να ζητήσει. Σε εκείνο το μπαλκόνι, λίγο πιο πέρα από το παλαιό διπλό της κρεβάτι, καραβοτσακιστήκαμε μια η μία μια η άλλη, μαζί με μνήμες, με ματωμένες ματιές, με τρολαρίσματα, με απόγνωση, με αγάπη πιο πάνω από το χρόνο, πιο πέρα από το θάνατο.

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, έκανα μπάνιο και έφαγα ομελέτα. Η αδελφή μου ήταν ξαπλωμένη μαζί της, δεν ερχόταν να φάει. «Η μαμά νομίζω φεύγει», μου είπε και της χαίδευε τα μαλλιά. Νομίζεις η μαμά φεύγει; Η μαμά έφευγε 6 μήνες. Τόσο χρόνο έδωσαν οι γιατροί και καταλήξαμε εμείς οι μοναδικές, με εκείνη τη μοναδικότερη των μοναδικών, να γίνουμε αριθμός σε απάνθρωπες καρκινικές στατιστικές. Στον έρωτα και στο θάνατο, πάντα μοναδικός νιώθεις. Μετά το τέλος, το βλέπεις. Το καταραμένο στατιστικό. Την κατάπτυστη επιβεβαίωση του κανόνα.

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, έκατσα δίπλα της στο κρεβάτι και είδα τα μάτια της ορθάνοιχτα μετά από μέρες. Πού κοιτούσε; Τι κοιτούσε; Μερικές μέρες πριν μου ζητούσε να διώξω το μαύρο που κρυβόταν πίσω από τον καλόγερο. Δεν υπήρχε μαύρο. Μαύρη ήταν η αρρώστια της, που μου την έκανε να ζει αγκαλιά με μια λεκάνη. Την έβλεπα να κάνει εμετούς ξανά και ξανά και φαντασιωνόμουν ότι μια από αυτές τις φορές, θα τον έβγαζε τον καρκίνο της. Σα μια μαύρη μπάλα. Θα τον έπιανα τότε στα χέρια μου και θα τον έκοβα με ξυράφια. Θα τον έκαιγα με αναπτήρες. Θα τον ξέσκιζα με ψαλίδια. Θα τον ξεφτίλιζα.

Αυτή την ίδια μισητή λεκάνη, 4 μέρες μετά τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, καθαγίασα με ούζο. Μια γουλιά εγώ, μια γουλιά αυτή. Εγώ μέθυσα και κυλίστηκα στα πατώματα και αυτή η ατιμασμένη δεν έλιωσε από ντροπή, όπως της άξιζε. Την κλώτσησα μέσα στη σακούλα και την πέταξα στα σκουπίδια κάνοντας οχτάρια.

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, έβαλα το χέρι μου πάνω στο κεφάλι της και την εξομολόγησα από μέσα μου. Εγώ η σχεδόν άθεη. Η αμαρτωλή μεγάλη της κόρη. Της ζήτησα να συγχωρήσει εμένα και όλους. Όποιον την πρόδωσε, την πόνεσε, την απογοήτευσε, την τερμάτισε, την εκμεταλλεύτηκε. Της είπα ότι τη συγχωρώ. Και εγώ και όποιος άθελα της πλήγωσε. Το «άθελα της» βγήκε αβίαστα, γιατί ήταν σιγουράκι. Ζήτησα από τους δικούς μου να μην της λένε «Φύγε Θάλεια, φύγε να ξεκουραστείς» γιατί ήταν πάντα γνωστό, ότι η μάνα μου αν την πίεζες μουλάρωνε. Έφηβη στα 61,5 της. Αν δεν μου τη γερνούσε ο καρκίνος μέσα σε 6 μήνες, ακόμα έτσι θα ήταν και θα μου έπαιζε τα νεύρα. Κρυφά όμως την καμάρωνα. Την ατίθαση. Την πεισματάρα. Τη ξεροκέφαλη. Την ελεύθερη μου μάνα.

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου και λίγο μετά αφού άφησε την τελευταία της κοφτή ανάσα στην αγκαλιά μας, συνέβη κάτι που με σόκαρε βαθιά. Δεν πέθανα. Αν κρίνουμε με βάση τη σημαντικότητα της στη ζωή μου, την καθοριστική επιρροή της σε κάθε συνειδητό και ασυνείδητο μου, την καψούρα που της είχα 35 χρόνια τώρα, κανονικά μαζί με εκείνη, θα έπρεπε να είχα πεθάνει και εγώ. Άντε με μερικά λεπτά διαφορά λόγω μικρότερης ηλικίας.

Δεν πέθανα όμως. Έζησα για να καλέσω τη γιατρό για να υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου. Έζησα για να τηλεφωνήσω στο γραφείο τελετών για να έρθουν οι άνθρωποι και να πράξουν τα δέοντα. Έζησα για να της κλείσω με την αδελφή μου τα μάτια. Και παραδόξως, έζησα για να υπογράψω χαρτιά και άλλα χαρτιά, για να λάβω στο viber το κηδειοχαρτο της και να δώσω το οκ για να τυπωθεί, για να δω μέσα στην κλειστή κρεβατοκάμαρα να τη βάζουν στο φέρετρο και να τους παρακαλώ να της ρίξουν από πάνω το πράσινο σεντόνι. Δεν μπορούσε να προστατευθεί όπως έκανε σε όλη της τη ζωή το αγρίμι μου. Ήταν σχεδόν γυμνή και τελείως νεκρή.

Advertisement

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, προφανώς ήμουν στην Κρήτη, οπότε άκουσα Ψαραντώνη και Φουσταλιέρη. Προφανώς πίτα στο μεθύσι. Προφανώς δεν έβλεπα πια τίποτα, εκτός από το στίχο. Η γη όμως δεν άνοιξε ποτέ μέσα να μπω, κόσμε ψεύτη. Άνοιξε την επόμενη και μπήκε εκείνη. Φοβόμουν μην την δουν οι φίλοι μου και τρομάξουν. Όμως ήταν όμορφη η άτιμη. Ήρεμη. Έκανα τον κόσμο να κλαίει γιατί της χάιδευα το κεφάλι και της μίλαγα στο αυτί. Αν δεν ντρεπόμουν θα το έκανα περισσότερο. Αλλά ντρεπόμουν τόσος κόσμος. Να έρχεσαι να με βλέπεις και να μου μιλάς, της έλεγα συνέχεια. Ποια εγώ. Που ούτε Χάρυ Πότερ δεν βλέπω μόνη μου το βράδυ.

Τη μέρα που πέθανε η μάνα μου, πιο πολύ από όλους αυτούς τους βασανισμένους 6 μήνες, ήπια όλη την παιδική μου ηλικία χτυπημένη στο μίξερ. Μέχρι που μου βγήκε από τα αυτιά. Μέχρι που ζήτησα βοήθεια από τα θεία που έβριζα πριν μερικές μέρες. Δεν ξέρω τι βοήθεια ήρθε από ψηλά. Ξέρω τη βοήθεια που ήρθε από χαμηλά. Από την οικογένεια και τους φίλους που 6 μήνες κοπανούσα σαν άγριο κρητικό κρι κρι. Και κοπανάω ακόμα. Ξέρω τη βοήθεια που ήρθε από μέσα.

Όλα τα αντέχει ο άνθρωπος. Αυτό ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα ελάχιστα λεπτά αφού πέθανε η μάνα μου. Όλα. Όλα. Ξέρω τη βοήθεια που γεννήθηκε τη μέρα που γεννήθηκα και η μάνα μου αποφάσισε ότι ήμουν η κόρη της. Και με μεγάλωσε με μια αγάπη όχι θεϊκή, αλλά βαθιά ανθρώπινη. Που μέσα της χώρεσαν όλα. Η αλήθεια μου και η αλήθεια της μαζί σφιχτά σαν μία. Μια αλήθεια γεμάτη ουσία και ένταση και μύθους και θρύλους και θυμούς και αγκαλιές και βιβλία και αγάπη, αγάπη που δεν αφήνει τίποτα ανολοκλήρωτο. Τίποτα ανείπωτο. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν είπα στη μάνα μου. Και όχι από όταν αρρώστησε. Πάντα. Αυτά που με διαόλιζαν σε εκείνη, αυτά που τις χρέωνα, αυτά που γονάτιζα μπροστά της από σεβασμό. Αυτά που με έκαναν και θα με κάνουν πάντα υπερήφανη. Τόσο υπερήφανη για εκείνη, που θα υποκλίνομαι στη χάρη της για όσο ζω. Ο έρωτας μου για εκείνη, ο αγιάτρευτος. Ο απίστευτος. Ο αξεπέραστος. Τα σ΄αγαπώ, τα σε έχω ανάγκη, τα θα σε κλέισω όμως τώρα γιατί θα πλακωθούμε, τα χωρίς εσένα τι είμαι; Ίδια στη μούρη, ίδια στη ψυχή, μάνα.

Από τη μέρα που πέθανε η μάνα μου πέρασαν μέρες. Όχι πολλές. Πώς μετριέται όμως μετά από όλα αυτά ο χρόνος; Ρολόγια δεν φόραγα ούτως ή άλλως ποτέ. Τώρα που πέθανε, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μπορεί να παίζει μπάλα στη ζωή μου πιο εύκολα. Να τα κανονίσει όλα όπως της γουστάρει. Πριν που ζούσε, ήμουν και εγώ πάντα μουλάρα και τη ζόριζα. Ίδια στη μούρη, ίδια στη ψυχή δεν είπαμε;

Advertisement

Στα σαράντα της που ήταν και η μέρα των γενεθλίων της, πήρα όρκο ιερό. Θα σε λατρεύω και θα σε τιμώ για πάντα, της είπα σταυροπόδι πάνω στον τάφο. Μου φαίνεται, ή έσκασε στα γέλια η τύπισσα; Άσε τώρα τις μαλακίες στα μνήματα και πήγαινε να ευτυχήσεις παιδουλινάκι μου, σα να άκουσα.

Λίγο χρόνο δώσε μου μανούλα και έτρεξα.

Της Ιωάννας Μαραγκουδάκη

Πηγή: athensvoice.gr

Advertisement

Πρέπει να διαβάσετε

Γιατί οι άντρες χάνουν ξαφνικά το ενδιαφέρον τους προς μια γυναίκα

Published

on

Advertisement

Πιστεύετε ότι ο σύντροφός σας έχει το ενδιαφέρον για τη σχέση σας; Τον βρίσκετε συνεχώς να προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί, αντί να σας πλησιάσει;
Αποφεύγει να κάνει προσπάθειες για να περάσει ποιοτικό χρόνο μαζί σας; Είμαστε σίγουροι ότι θα προσπαθήσετε να καταλάβετε τι πήγε στραβά και γιατί συμπεριφέρεται με τόσο ασυνήθιστο τρόπο.

Advertisement

Λοιπόν, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε καθώς είμαστε εδώ για να σας βοηθήσουμε να καταλάβετε το ζήτημα. Συνεχίστε την ανάγνωση για να μάθετε τους πιθανούς λόγους που οι άντρες χάνουν ξαφνικά το ενδιαφέρον τους για τη σχέση.

Δεν υπάρχει πλέον σπίθα στη σχέση σας.

Καθώς περνάει ο καιρός πολλά ζευγάρια πέφτουν στην παγίδα της ρουτίνας, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον η σπίθα που υπήρχε στην αρχή της σχέσης. Και αυτό μπορεί να τον κάνει να πάρει κάποιες αποστάσεις από εσάς.

Δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ σας.

Δεν είναι ότι πρέπει να έχετε πολλές ομοιότητες για να έχετε μια ευτυχισμένη και υγιή σχέση. Συχνά τα ζευγάρια δεν μοιάζουν μεταξύ τους και εξακολουθούν διατηρούν έναν υγιή δεσμό. Η αποδοχή μπορεί να είναι το κλειδί. Αντί να αναγκάζετε σύντροφό σας να αλλάξει τη συμπεριφορά του, μπορείτε να προσπαθήσετε να εξηγήσετε γιατί είναι σημαντικό να επιτύχετε μερικές θετικές αλλαγές.

Έχετε ακραίες προσδοκίες ο ένας από τον άλλο.

Εάν έχετε πάρα πολλές προσδοκίες από σύντροφό σας, τότε αυτό θα μπορούσε επίσης να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους έχει χάσει το ενδιαφέρον του. Μπορεί να έχει κουραστεί να εκπληρώνει τις προσδοκίες σας. Μπορεί να μην αισθάνεται ευτυχισμένος στη σχέση καθώς το μόνο που κάνει είναι να ικανοποιεί τις ανάγκες σας.

Τσακώνεστε συνέχεια.

Οι συνεχείς τσακωμοί μπορεί να βλάψουν τη σχέση σας με τρόπο που δεν έχετε σκεφτεί ποτέ. Εάν εσείς και ο σύντροφός σας δεν απολαμβάνετε πλέον την αγάπη, τότε αυτό θα μπορούσε να αποτελεί ένδειξη ότι έχετε και οι δυο κουραστεί. Δεν μπορείτε ποτέ να αναγκάσετε κανέναν να είναι ερωτευμένος μαζί σας.

Advertisement

Είναι επίσης σημαντικό να καταλάβετε ότι μια σχέση μπορεί να είναι ευτυχισμένη εάν είστε έτοιμοι να καταλάβετε ο ένας τον άλλον. Κάντε τον σύντροφός να νιώθει ότι τον πιστεύετε και είστε περήφανοι που τον έχετε στη ζωή σας. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορείτε να γεφυρώσετε το χάσμα στη σχέση σας και να έχετε μια σχέση γεμάτη αγάπη.

https://psychologik-faros.blogspot.com/

Advertisement
Continue Reading

Πρέπει να διαβάσετε

Μητέρα φωτογράφισε κρυφά ένα αγόρι έπαιζε με τον ενός έτους γιο της. Σήμερα ψάχνει απεγνωσμένα να το βρει

Published

on

Advertisement

H Katie Myers και ο άντρας της ζουν στο Palm Beach και χάρηκαν πάρα πολύ που έφεραν μαζί ένα παιδί στον κόσμο. Η εγκυμοσύνη της προχωράει τέλεια και ο Kaden, ο γιος τους, γεμίζει τις ζωές των γονιών του με αγάπη και χαρά. Αλλά μόλις μήνες μετά τη γέννα του, η μητέρα του αρχίζει και τρομοκρατείται.

Advertisement

Καταλαβαίνει πως ο γιος της δεν αναπτύσσεται όπως οι συνομήλικοί του. Σήμερα όμως, μετανιώνει που σύγκρινε το γιο της με άλλους. Ένας γιατρός τελικά τους έδωσε μία φρικτή διάγνωση: πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία τύπου 2. Δεν θα μπορέσει ποτέ να περπατήσει χωρίς βοήθεια. Θα μπορεί μόνο να κάθεται με πολύ κόπο. Δεν θα καταφέρει να γεράσει.

Η Katie παλεύει για τον γιο της και εκείνος κάνει το ίδιο! Κάθε μέρα, παλεύει να κάνει το επόμενο βήμα και να προχωρήσει τη ζωή του. Μαθαίνει να σηκώνει το κορμό του και τα χέρια του. Στο τέλος θα μπορεί να χρησιμοποιεί καροτσάκι. Η Katie όμως είναι πολύ περήφανη για τον γιο της.

Πηγαίνουν στο μουσείο μαζί και στο ενυδρείο γιατί το πάτωμα είναι λείο και μπορούν να κινούνται με το καροτσάκι. Μία μέρα όμως έγινε μία υπέροχη συνάντηση.

Ο Kaden έπαιζε με ένα έκθεμα και προσπαθούσε να το καταλάβει, όταν ήρθε ένα άλλο παιδί και έγινε κάτι που την συγκίνησε πραγματικά. Αμέσως τράβηξε μία φωτογραφία και την ανέβασε στο Facebook, γράφοντας:

Προς το μικρό αγόρι από το μουσείο επιστήμης, δεν σε ξέρω, αλλά σε ευχαριστώ που είσαι έτσι καταπληκτικός. Άφησες τον γιο μου να παίξει μαζί σου. Τον βοήθησες να σηκώσει τις μπάλες από κάτω όταν είδες πως δεν μπορούσε. Δεν τον ρώτησες τι πρόβλημα είχε ή γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει, απλά τον είδες.

O Kaden μοιάζει πολύ με σένα, είναι πολύ περίεργος και πανέξυπνος. Θέλει να μάθει πώς δουλεύουν τα πάντα. Σε ευχαριστώ που τον βοήθησες να γυρίσει τον μοχλό όταν πρόσεξες πως ήταν πολύ αδύναμος για να το κάνει μόνος του. Μπορεί ποτέ να μην το δεις αυτό, αλλά με το να είσαι ο εαυτός σου, κάνεις τον κόσμος μας καλύτερο.’

Advertisement

Η μητέρα εξήγησε σε μία συνέντευξη αργότερα πως δεν έχει πρόβλημα με τις ερωτήσεις πάνω στην υγεία του Kaden. Απλά το ότι είδε ένα φυσιολογικό παιδί να φέρεται στον γιο της σαν να ήταν φυσιολογικός, σημαίνει πολλά για τον γιο της που παλεύει κάθε μέρα για την επιβίωσή του.

Με τη φωτογραφία, η Katie θέλει τώρα να βρει το νεαρό αγόρι και να τον ευχαριστήσει προσωπικά και επίσης θέλει να μάθει ο κόσμος για την ασθένεια του γιου της. Μία ασθένεια που πραγματικά τον βασανίζει.

πηγη

Advertisement
Continue Reading

Πρέπει να διαβάσετε

Οι 7 πιο συνηθισμένες κινήσεις που δείχνουν ότι ο σύντροφός σου κάτι σου κρύβει

Published

on

Advertisement

Οι ύποπτες κινήσεις που μπορεί να κάνει όταν δεν είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου.

Advertisement

Χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορείς να πας πουθενά σε μία σχέση. Ο σύντροφός σου πρέπει να είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια, ο άνθρωπος που ξέρεις ότι είναι ειλικρινής μαζί σου και αυτός στον οποίο μπορείς να βασιστείς για ό,τι φέρει η ζωή. Ωστόσο, κάποιες φορές τα πράγματα περιπλέκονται.

Ξαφνικά, νιώθεις ότι έχεις κάποιες αμφιβολίες για τον σύντροφό σου. Έχεις αυτήν την αίσθηση που πολλές φορές δεν μπορείς ακριβώς να εξηγήσεις και σου λέει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ίσως αυτή να είναι μία ανασφάλεια που για κάποιον λόγο σου δημιουργήθηκε και να μη σημαίνει τίποτα περαιτέρω, αλλά ίσως να πρόκειται για την περίπτωση που δεν βγάζεις απλά πράγματα για το μυαλό σου.

Πώς θα το διερευνήσεις; Οι ειδικοί Tracy K. Ross και Barbara Winter μίλησαν στο Bustle επί του θέματος.

Οι 7 συνηθισμένες κινήσεις του που δείχνουν ότι μπορεί και να σου κρύβει κάτι

#1 Είναι πολύ γενικός για το πού πηγαίνει.

Σαφώς και δεν μπορείς -ούτε και πρέπει- να καταγράφεις τι κάνει ο σύντροφός σου ανά πάσα στιγμή. Μπορεί, για παράδειγμα, εσύ να μην έχεις τελειώσει ακόμη τη δουλειά και εκείνος όντας σπίτι να αποφασίσει να πεταχτεί για έναν καφέ στη γωνία με έναν φίλο του. Δεν έγινε και κάτι αν δεν το μάθεις το δευτερόλεπτο που κανονίζεται.

Όμως, αν αρχίζει και βγαίνει και αποφεύγει να σου πει πού πηγαίνει και με ποιους, αυτό είναι αρκετά ύποπτο. Ειδικά όταν τον ρωτάς και απαντά με γενικολογίες.

#2 Σου λέει υπερβολικές λεπτομέρειες.

Στην αντίθετη πλευρά, όταν εσύ κάνεις μία πολύ απλή ερώτηση ενδιαφέροντος σχετικά με το πώς πέρασε και ποιοι ήταν στην παρέα και ξαφνικά παίρνεις μία απάντηση «κατεβατό» με υπερβολικές λεπτομέρειες, ίσως και αυτό να δείχνει κάτι.

«Αν ρωτάς ‘Πού πήγες για φαγητό και ποιος ήρθε;’, μπορεί να πάρεις μία μεγάλη εξήγηση που μοιάζει ύποπτή, γιατί συχνά η κάλυψη είναι χειρότερη από το έγκλημα», λέει η Ross.

#3 Δεν αφήνει το κινητό του από τα μάτια του.

Μπορεί το κινητό να έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, αλλά, όταν δεν πάει ούτε στην τουαλέτα χωρίς αυτό, υπάρχει πρόβλημα. Αν έχει βάλει χίλιους τρόπους προστασίας -κωδικούς, αποτυπώματα, αναγνώριση προσώπου-, τους οποίους εσύ δεν ξέρεις και κάνει τα πάντα για να μη μάθεις, οι πιθανότητες θέλουν να υπάρχει κάτι μέσα που προσπαθεί να κρατήσει μακριά σου.

#4 Αποφεύγει να περνάει χρόνο μαζί σου.

Όταν ο σύντροφός σου αποφεύγει να περνάει χρόνο μαζί σου, τότε κάτι συμβαίνει. Από το πιο μικρό, ότι μπορεί απλώς να περνάει μία φάση που έχει κλειστεί περισσότερο στον εαυτό του, μέχρι το ότι για αυτόν η σχέση σας έχει πάρει μία πιο αρνητική τροπή και όσο λιγότερο χρόνο περνάτε μαζί τόσο πιο δύσκολο είναι να του ξεφύγει κάτι.

#5 Είναι ασυνήθιστα περισσότερο απασχολημένος με τη δουλειά του.

Περισσότεροι λόγοι να μείνει μέχρι αργά στο γραφείο, επαγγελματικά meetings που εμφανίζονται χωρίς σταματημό, ταξίδια. Εκτός κι αν πήρε προαγωγή ή αν προέκυψε κάτι έκτακτο, όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν καλές αφορμές για να έχει λιγότερο χρόνο να περάσει μαζί σου.

#6 Συνέχεια φταις εσύ για όλα.

Advertisement

Αν τώρα εσύ αποφασίζεις να μιλήσεις στον σύντροφό σου για τις ανασφάλειές σου -και πολύ καλά κάνεις γιατί η επικοινωνία είναι το Α και το Ω σε μία σχέση- και εκείνος ρίχνει μονίμως το φταίξιμο σε εσένα που νιώθεις έτσι, δεν είναι καλό σημάδι.

«Το Gaslighting — μια ιδιαίτερα επιθετική διαδικασία που αναγκάζει τον αποδέκτη των πληροφοριών να αμφισβητήσει τον εαυτό του και την πραγματικότητά του — περιλαμβάνει πράγματα όπως ‘Όχι, αυτό δεν συνέβη ποτέ’ ή κυκλικές ανόητες εξηγήσεις σε ερωτήσεις», είπε η ειδικός Barbara Winter στο Μέσο.

#7 Αλλάζει η σεξουαλική σας ζωή.

Το σεξ είναι ένα από τα πιο προσωπικά κομμάτια της σχέσης σας, οπότε εδώ επίσης θα παρατηρήσεις διαφορές. Αν ο σύντροφός σου αποφεύγει το σεξ ή αν νιώθεις ότι χρειάζεται προσπάθεια για να μπει στη διαδικασία να το κάνει, μπορεί να σημαίνει ότι αποφεύγει να το να έρθετε κοντά με αυτόν τον τρόπο.

Σε κάθε περίπτωση, είτε παρατηρείς ένα από τα παραπάνω σημάδια είτε σε προβληματίζει κάτι που δεν αναφέρεται στη λίστα, αυτό που πρέπει πρώτα απ’ όλα να κάνεις είναι να μιλήσεις με τον σύντροφό σου. Από τη συζήτηση /ή τις συζητήσεις που θα κάνετε θα καταλάβεις πολλά με το αν θελήσει και μπορέσει να εξηγήσει τα όσα παρατηρείς ή νιώθεις, ή αν θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.

https://www.queen.gr/

Advertisement
Continue Reading

Trending

Copyright © 2017 Zox News Theme. Theme by MVP Themes, powered by WordPress.